Nieuws

Karsten Talsma (14) heeft vier jaar geleden een vreselijk ongeluk gehad. Hij heeft dit gelukkig overleefd, en nu is hij niet meer te stoppen als het om de EHBO gaat. In EHBO.nl vertelt hij zijn eigen verhaal. ‘Het was vrijdagmiddag rond 17.00 uur. Ik kwam uit school en wilde de houtkachel aansteken omdat het koud was. Ik pakte een lucifer en stak de kachel aan. Wat ik niet wist, was dat er in de kachel een licht ontvlambare vloeistof lag. Toen ik deze aanstak ontstond er een steekvlam die op mij sloeg. Ik schrok me dood! De adrenaline gierde door mijn lichaam en ik probeerde de brand uit te slaan en af te vegen. Ik besefte me dat ik gewond was en ben onder de douche gaan staan. Toen ik in spiegel keek, zag ik dat mijn huid en haren verbrand waren. Het zag er rood uit en het deed pijn. Omdat ik alleen thuis was, ben ik naar de buurvrouw gegaan, Zij heeft 1-1-2 gebeld. Op het moment dat ik richting de ambulance ging, kwam mijn moeder eraan. Zij is meteen ingestapt en mee geweest naar het ziekenhuis.’ Ziekenhuis ‘In het ziekenhuis bleek dat ik tweedegraads en een klein beetje derdegraads verbrand was. Ik had echt heel veel blaren in mijn gezicht en die gingen tot over mijn ogen. Het zag er niet heel fris uit, eigenlijk best wel heftig. Tegelijkertijd moest ik mij ergens op focussen. Dus volgde ik nauwkeurig wat de verpleegkundigen en artsen deden en stelde ik veel vragen. Wat doet dit apparaat? Wat staat er op de monitor? Wat is dit voor een verband? Ik vond het allemaal machtig interessant. Zelfs zo interessant, dat ik na mijn vwo-opleiding ambulanceverpleegkundige of arts wil worden.’  Te jong ‘Sinds mijn ongeval ben ik mij gaan verdiepen in de EHBO. In het ziekenhuis had ik dus al wat dingetjes geleerd. Vervolgens heb ik bij de scouting een cursus Jeugd EHBO gevolgd en daarna heb ik mijn EHBO-certificaat gehaald. Het enige nadeel is dat ik nu 14 jaar ben en je 16 moet zijn om eerstehulpverlener te worden. Ik heb dan ook alleen het EHBO-certificaat ontvangen, het pasje krijg ik later. Maar dit houdt mij niet tegen om Eerste Hulp te verlenen als dat nodig is. Het geeft mij een goed gevoel als ik iemand kan helpen.’ ‘Zo sneed een jongen zich vorig jaar tijdens een scoutingkamp in zijn vingers. Het bloedde hevig, en toen ik zijn vinger bekeek zag ik dat de wond tot op het bot openlag. Snel heb ik een drukverband aangelegd en geregeld dat hij naar de spoedeisende hulp werd gebracht. In het ziekenhuis bleek dat hij zijn pezen had doorgesneden. Als je dat dan achteraf hoort, besef je je wel dat het maar goed is dat je weet wat je moet doen in zo’n situatie.’ Weten en kunnen ‘Iedereen vindt het interessant om te kijken bij een ongeval. Ik vind dat je niet alleen moet kijken, maar dat het ook handig is als je weet wat je moet doen in een noodsituatie. Want anders denk je alleen maar: ‘’Oh nee! En nu?’’ Ik vind dat iedereen basiskennis moeten hebben van EHBO, zodat je in ieder geval weet wat je moet als het misgaat. Het zou goed zijn als wij dat iets meer zouden stimuleren.’

Op straat en in gebouwen zijn tegenwoordig steeds vaker AED’s te vinden. Dit is natuurlijk erg positief want met een AED in de buurt is de kans dat iemand een hartaanval overleeft groter. Na een inzet met een AED moeten de elektroden en meestal ook de batterij vervangen worden. Het was vaak onduidelijk wie er voor deze kosten opdraait, is dat het slachtoffer of is dat de eigenaar van de AED? Vanaf 1 januari 2018 is er een nieuwe regeling in werking getreden. In dit blog vertellen wij u daar meer over. Kosten inzet AED per 1 januari makkelijker vergoed Oude situatie In de oude situatie kan de eigenaar van de AED aankloppen bij de zorgverzekeraar van het slachtoffer. Afhankelijk van de polisvoorwaarden zou de zorgverzekeraar de kosten van de inzet vergoeden. In de praktijk gebeurde het weinig dat de AED eigenaar contact zocht met het slachtoffer. In de praktijk liep de AED eigenaar dus zelf voor de kosten opdraait. Nieuwe situatie Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft geld ter beschikking gesteld om de kosten van een AED-inzet te kunnen vergoeden. Door deze regeling wordt de drempel om een AED aan te schaffen nog lager. Vanaf 1 januari 2018 kan de AED eigenaar de kosten verhalen op de Regionale Ambulancevoorziening (RAV) die aanwezig is bij de reanimatie. De RAV kan vervolgens de kosten verhalen op de zorgverzekering. Deze verandering maakt het voor AED eigenaren stukken makkelijker. De eigenaar weet nu bij wie hij aan moet kloppen om de vergoeding te ontvangen. Uiteraard zijn er wel een aantal voorwaarden verbonden aan het declareren van de kosten:

• De regelgeving gaat in op 1 januari 2018.
• De mogelijkheid tot declareren staat open voor elke niet WMG-zorgaanbieder.
• Declaratie kan plaatsvinden bij de RAV in de regio waar de AED-inzet heeft plaatsgevonden.
• Voorwaarden voor vergoeding zijn:
  • Het verbruik is gekoppeld aan een daadwerkelijke inzet van de AED ten behoeve van een reanimatie.
  • Het verbruik betreft pads en/of het uitlezen van de AED.
  • Batterijen worden alleen vergoed indien verbruik daadwerkelijk gekoppeld is aan de betreffende reanimatie (zoals wanneer de batterij iedere keer na de inzet van de AED vervangen moet worden).
• Niet in aanmerking voor vergoeding komen:
  • Verbruiksartikelen die over datum zijn.
  • Periodieke vervanging van verbruiksartikelen.
  • Overige reguliere, eventueel terugkerende, kosten.

Het is vandaag de Dag van het Handen Wassen. Iets waar we in Nederland niet echt bij stilstaan, omdat handen wassen voor ons heel normaal is. En wat we dan ook allemaal van jongs af aan leren om regelmatig te doen. Maar dat is helaas niet overal zo vanzelfsprekend.

9 oktober 2018

Meer dan een derde (34 %) van de Nederlanders weet niet waar de dichtstbijzijnde AED (reanimatieapparaat) in hun directe omgeving hangt. En als ze het wel weten, is het nog maar de vraag of die AED bereikbaar is en niet achter een gesloten (kantoor)deur of winkelpand hangt, meldt de Hartstichting.

26 september 2018

Uit brandrisicoprofielen blijkt dat jonge ouders een grotere kans op een woningbrand hebben dan gemiddeld. Tegelijkertijd lijkt deze groep zich minder bewust van dit risico. ’De reden van dit verhoogde risico kunnen we verklaren’’, zegt René Hagen - voorzitter van de Nationale Brandpreventieweken en lector brandpreventie aan de Brandweeracademie. ‘’Jonge ouders gebruiken bijvoorbeeld vaker elektrische apparaten met een hoog brandrisico, zoals een wasdroger. Daarnaast is er in een druk gezin vaak minder tijd om na te denken over de risico´s op brand.’’ Vanaf 1 oktober staan de landelijke Brandpreventieweken dan ook in het teken van het jonge gezin. René Hagen: ‘’De brandweer gaat door het hele land daadwerkelijk op kraambezoek om met ouders samen te werken aan de veiligheid van hun gezin." Dat jonge ouders minder bewust zijn van hun verhoogd risico op het meemaken van een woningbrand wordt bevestigd door de jaarlijkse steekproef van de Nationale Brandpreventieweken. René Hagen: ‘’40% van de jonge ouders maakt bijvoorbeeld het filter van de wasdroger niet na iedere droogbeurt schoon. Dit terwijl dit een – simpel te voorkomen - top 3 veroorzaker is van woningbrand. Daarnaast is het verontrustend dat 50% van de jonge ouders vooraf niet bespreekt wie bij brand welke kinderen in veiligheid brengt. Je durft er écht niet over na te denken wat er zal gebeuren als je tijdens een brand samen buiten staat en je kind blijkt nog binnen te zijn. Hier gaan we met alle partners van de Nationale Brandpreventieweken duidelijk en nuttig advies over geven.” De Nationale Brandpreventieweken vinden jaarlijks plaats gedurende de maand oktober. De 25 brandweer veiligheidsregio’s, Brandweer Nederland en de Nederlandse Brandwonden Stichting werken met allerhande partners samen om het aantal slachtoffers van woningbranden in Nederland tot een minimum te beperken.

In vele organisaties is men zich er niet van bewust, dat men verplicht is om ontruimingsoefeningen te houden! Wij van VMTA hebben een groot respect voor de Brandweer, die toch bij iedere melding weer paraat moeten staan. Vorige week was in het nieuws te lezen, dat in slechts één van de veiligheidsregio’s van de Brandweer de afgesproken opkomsttijd behaald wordt. Bij organisaties moet men zich daarom realiseren, hoe belangrijk het is om goed voorbereid te zijn. Ontruimingsoefeningen kunnen hierbij helpen om levens te redden. Maar zijn ontruimingsoefeningen verplicht? Een verplichte ontruimingsoefening staat niet letterlijk in de Arbowet. In de Arbowet staat wel dat BHV’ers zodanig geoefend moeten zijn dat zij de taken kunnen uitoefenen en 1 ervan is ontruimen.  Echter...! Er bestaat WEL vanuit uit het Bouwbesluit 2012 een duidelijke verplichting. Als er een ontruimingsplan voor een locatie wordt vereist, wordt er ook geëist dat er geoefend wordt. En een ontruimingsplan is vereist als er sprake is van een verplichte Brandmeldinstallatie (BMI). Dus: Verplichting Brandmeldinstallatie ► Ontruimingsplan vereist ► Verplichting Ontruimingsoefening Het belangrijkste is en blijft echter dat door regelmatig een ontruimingsoefening te houden, mensen bekend zijn met het ontruimen van een gebouw of locatie. Hierdoor wordt paniek bij calamiteiten voorkomen en blijft de veiligheid gewaarborgd. Wij kunnen u zowel bij ontruimingsoefeningen als bij ontruimingsplannen van dienst zijn! Neemt gerust contact met ons op wat VMTA voor u kan betekenen.

11 september 2018 Dagelijks reizen in de hoofdstad duizenden mensen met het openbaar vervoer. Dat betekent dat er van alles kan gebeuren. Ger Brands, Bas Abels en Peter Schoppen werken bij GVB, het openbaarvervoerbedrijf van Amsterdam, en hebben inmiddels veel meegemaakt. Zij vertellen over hun ervaringen. Ger Brands (61) is volgend jaar 40 jaar in dienst bij GVB, waarvan hij 28 jaar als bestuurder op de tram heeft gezeten. Al een aantal jaar is hij sr. handhaver OV-zorg bij GVB. ‘Als handhaver heb je twee hoofdtaken. Je hebt surveillancediensten en je doet de kaartcontroles. Bij surveillancediensten kom je in actie als er problemen zijn. Het kan dan gaan om mensen die onwel zijn geworden, er een voertuig defect is, dat personen niet hebben betaald of dat er sprake is van agressie in het openbaar vervoer. Wij treden op als bemiddelaars. We proberen op een zo goed mogelijke manier problemen op te lossen.’ Verstikking Een aantal jaar geleden maakte Ger tijdens een kaartcontrole mee dat er een kind van 2,5 stikte. ‘Op het perron loopt een moeder met haar kind. Opeens zie ik het kind in elkaar zakken. Ik voelde dat het niet goed was en ben er direct op afgestapt. Het kind liep blauw aan. Ik had het idee dat het kind in iets dreigde te stikken. Ik probeerde zo goed als ik kon het kind te helpen. Ondertussen gaf ik de opdracht de ambulance te bellen. Het ziekenhuis was een paar honderd meter verderop dus besloten we het kind zelf naar het ziekenhuis te brengen. Ik ben zelf niet meegegaan. Terwijl ze wegreden, dacht ik dat het over zou zijn. Ik ben apart gaan zitten met mijn bak koffie en sigaretten en heb een potje zitten janken. Huilen kan erg opluchten.’ Later hoort Ger dat het kind in de auto opeens begon te huilen en een stuk oliebol uit had gespuugd. ‘Ik heb gehuild en gejuicht. Toch heb ik er nog wel last van gehad. Nog 14 dagen lang hoorde ik de stem van de moeder roepen ‘oh m’n kind’. Als ik er aan terugdenk word ik weer emotioneel.’ Reanimatie Bas Abels (48) werkt inmiddels 29 jaar bij GVB. Ook hij is handhaver en heeft het nodige meegemaakt. ‘Als er iets gebeurt in de metro, tram of bus, neemt de bestuurder contact op met de meldkamer van de GVB. Zij leggen contact met de politie, ambulance of brandweer. Dat gaat allemaal heel snel.’ Een paar jaar geleden is hij op een van de metrostations als hij een jongen van een jaar of 15 van de leuning van een roltrap naar beneden ziet glijden. Hij loop ernaar toe om er iets van te zeggen, als hij ook de vader hetzelfde ziet doen. En dan gaat het mis. ‘De vader valt van 6 meter hoog naar beneden. Ik ren naar de man en zie dat er bloed uit de neus en oren komt. Hij maakt een snurkend geluid. Ik laat direct een ambulance komen. Terwijl ik bij de man zit, voel en zie ik dat de ademhaling minder wordt. Dan stopt het. Ik moet beginnen met reanimeren.’ Al direct had Bas zijn collega gevraagd de AED uit de auto te halen. Alle surveillancewagens van GVB zijn namelijk voorzien van een AED. Terwijl Bas aan het reanimeren is, wordt de AED aangesloten. ‘Een week eerder had ik een reanimatiecursus gevolgd. De hele opleiding kwam als een soort film voorbij. Als dan de AED zegt ‘start de reanimatie’ is het opeens echt.’ Na een aantal minuten arriveert de brandweer en nemen de reanimatie over. Naderhand blijkt dat de man het heeft overleefd en het letsel erg is meegevallen. ‘Ik ben blij dat ik een EHBO-cursus heb gevolgd, zodat ik wist wat ik moest doen’, voegt Bas toe. Hartstilstand in de metro Peter Schoppen (56) werkt al 16 jaar bij GVB als medewerker van het serviceteam. Dagelijks helpt hij op diverse plekken in Amsterdam en omgeving reizigers op weg die met vragen zitten. Ook hij maakte mee dat iemand gereanimeerd moest worden. ‘We staan op het perron en een metro arriveert. Gelijk zie ik dat er iets aan de hand is. Zodra de deuren van de metro opengaan, gaan we erop af. Iemand ligt in het gangpad en reageert nergens meer op. De man heeft geen ademhaling en hartslag meer. Er staan veel mensen om ons heen. Ik vraag nog of er een arts in de buurt is, maar daar wordt geen gehoor aan gegeven. We bellen de meldkamer voor een ambulance en starten met de reanimatie’, vertelt Peter. Na een aantal minuten arriveert de brandweer. Zij nemen de reanimatie over en het slachtoffer wordt meegenomen. Later hoort Peter dat het slachtoffer het niet heeft gered. ‘Aan de ene kant ben je teleurgesteld dat je niks hebt kunnen doen, aan de andere kant heb je er echt alles aan gedaan. Meer hadden we niet kunnen doen.’ Aanmoediging Ger, Bas en Peter geven allen aan dat ze blij zijn dat ze een EHBO-cursus hebben gevolgd. ‘Daardoor wisten we wat we moesten doen’, aldus Bas. ‘Ik heb nu een paar reanimaties meegemaakt’, vertelt Ger. ‘Wanneer je aan het reanimeren bent en het ambulancepersoneel arriveert en vertelt hoe goed je bezig bent, geeft dat een kick. Dat doet je zoveel. Dan krijg je weer energie om door te gaan.’ Peter: ‘Wanneer je zoiets heftigs als een ernstig ongeval of een reanimatie meemaakt, wordt er gezorgd dat je met iemand kunt praten, als je dat wil. De opvang en nazorg binnen GVB is goed geregeld. Ook onderling is er heel veel saamhorigheid en zijn de reacties altijd erg positief. Op zo’n moment zijn we één grote familie.’

30 augustus 2018 Wat gebeurt er als iemand een flauwte krijgt? Hoe verleen je eerste hulp? Tijdens het televisieprogramma ‘Later als ik groot ben’ geven presentator Jochem van Gelder en deelneemster Annejet (10 jaar) aan dat zij zich ‘flauw’ voelen. Micha Smit, EHBO-deskundige, legt aan ze uit wat er aan de hand is en wat je het beste kunt doen bij een flauwte. In de volksmond wordt flauwte vaak flauwvallen genoemd. Bij een flauwte stroomt er tijdelijk minder bloed naar de hersenen, waardoor het bewustzijn even wordt verstoord. Flauwte kan voorkomen zonder en met verlies van bewustzijn (wegraking). Iemand voelt de wegraking vaak aankomen. Er zijn verschillende redenen waardoor een flauwte kan ontstaan: uitputting, zoals bij vermoeidheid, honger of zwakte na ziekte, uitdroging, bloedarmoede, medicijngebruik, een bedompte, benauwde omgeving. Maar ook door te lang te staan in een te warme omgeving en te snel opstaan. Psychische oorzaken, zoals plotselinge schrik, heftige emoties of bij het zien van bloed, kunnen een rol spelen. Vaak ziet iemand er bleek of vaal uit. Ook geeuwt hij vaak en zweet veel. De persoon voelt zich licht in het hoofd en heeft mogelijk last van oorsuizen. Hij voelt zich slap, misselijk en ziet zwarte vlekken voor zijn ogen. Na enige tijd reageert hij nauwelijks wanneer je hem aanspreekt. Soms reageert het slachtoffer helemaal niet meer. Hij heeft dan een wegraking. Ook kan iemand trekkingen hebben die op een epileptische aanval lijken. Hij kan daarbij urine verliezen en/of op zijn tong bijten. Wat doe je? Wanneer iemand een wegraking (bewusteloosheid) heeft, bel je 1-1-2. Het slachtoffer reageert dan helemaal niet meer. Als het slachtoffer een flauwte heeft, maar niet bewusteloos is, mag je eerst 2 minuten wachten met bellen. Dit mag alleen als je zeker bent dat het om een flauwte gaat door de omstandigheden waarin het slachtoffer zich bevindt, zoals lang staan in de hitte of tijdens een optreden van een populaire artiest. Is het slachtoffer na 2 minuten liggen nog niet opgeknapt? Bel dan alsnog 1-1-2. Mogelijk is er iets anders aan de hand, zoals een hartritmestoornis. Als je niet zeker bent van de situatie bel je dus direct 1-1-2. Normaal gesproken komt iemand met een flauwte binnen een minuut vanzelf weer bij. De meeluisterende centralist zal dan eventueel besluiten om de ambulance niet door te laten rijden. Bij kinderen onder de 6 jaar bel je altijd 1-1-2. Kinderen tot 6 jaar krijgen namelijk bijna nooit een flauwte. Bij personen boven de 40 jaar, maar ook bij flauwte tijdens sporten of andere intensieve inspanning, bel je ook altijd 1-1-2. Het is in deze gevallen erg waarschijnlijk dat er iets ernstigs aan de hand is. Wat doe je nog meer bij flauwte? Als iemand een flauwte heeft, help je het slachtoffer te gaan liggen. Zo voorkom je een wegraking. Maak knellende kleding los, zorg voor frisse lucht en leg een nat washandje op het voorhoofd. Geef de persoon in kwestie pas eten of drinken wanneer hij of zij volledig alert is én niet misselijk. Laat het slachtoffer 10 minuten liggen. Krijgt de persoon nadat hij overeind komt opnieuw klachten? Laat hem dan nog eens 10 minuten liggen. Nadat Jochem en Annejet de adviezen van Micha hebben opgevolgd, voelen zij zich weer een stuk beter en gaan weer aan het werk. EHBO in de tuinbouw Annejet loopt enthousiast met Jochem van Gelder door de kas met een cameraploeg achter hen aan. Hoe ze het vindt om op televisie te komen? ‘Heel leuk en spannend’, vertelt ze. ‘Ik weet nu nog meer hoe het is om tuinder te worden. Daarom ben ik blij dat ik eraan mee heb gedaan.’ Wat ze van de EHBO-tip van Micha heeft opgestoken? ‘Je moet niet al te lang in een warme kas zijn anders kan je flauwvallen’, aldus Annejet. Zelf heeft ze nog geen EHBO-diploma maar dat zou ze wel graag willen. ‘Dan kan ik mensen helpen en weet ik wat ik moet doen als er iets gebeurt.’ Als tuinder is het belangrijk een EHBO-diploma te hebben, vertelt Annejet. ‘Er kan altijd iets met de werknemers of bezoekers gebeuren Ik zou heel graag op school al EHBO-les krijgen. Dan kan ik een vriendje of vriendinnetje helpen als hij of zij is gevallen met buitenspelen. In het najaar zal het tweede seizoen van ‘Later Als Ik Groot Ben’ te zien zijn op RTL4 met wederom een EHBO-tip in iedere aflevering.

Het lijkt allemaal zo logisch, maar het verplaatsen van een slachtoffer kan vrij ingewikkeld zijn. In veel gevallen hoef je een slachtoffer niet te verplaatsen en is het zelfs beter om dat niet te doen. Maar soms zal je wel moeten. Hoe deden ze dat vroeger en hoe gebeurt het nu? Het blijft fascinerend om de allereerste uitgave van het Oranje Kruis boekje (1913) open te slaan. In deze uitgave wordt uitgebreid stilgestaan bij het onderwerp ‘vervoer’. Diverse methodes worden hier besproken. Van het dragen van het slachtoffer door drie personen tot het gebruik van draagbaren. De diverse afbeeldingen laten zien op welke manieren slachtoffers vervoerd kunnen worden. Verplaatsen slachtoffers Tot 1989 was het voor eerstehulpverleners gebruikelijk om te leren hoe een slachtoffer per draagbaar vervoerd moest worden. Maar hoe leg je een slachtoffer op een draagbaar? Daar waren ook diverse methodes voor, waaronder de lift- en zweefmethode. Bij de zweefmethode (zijdelingse verplaatsing) waren drie personen nodig en bij de liftmethode (verticale verplaatsing) zelfs vier. Was er geen draagbaar in de buurt, dan was het mogelijk om een deken te gebruiken. Dit moest dan wel met totaal 6 personen gedaan worden en in nood met minimaal vier personen. Bij het vervoeren van een slachtoffer door meerdere personen is het handig dat je het een en ander afstemt. Ook hier voorzag Het Oranje Kruis boekje in door middel van voorgeschreven commando’s. Van 1923 tot 1969 wordt ook nog de brandweergreep genoemd. Hierbij neemt de eerstehulpverlener een bewusteloos slachtoffer op de rug, zodat hij één hand vrijhoudt om het slachtoffer langs een trap of ladder te kunnen vervoeren. Ambulances Misschien niet heel vreemd dat eerstehulpverleners leerden om op verschillende manieren hoe ze een slachtoffer moesten vervoeren. Het is namelijk nog niet zo heel lang dat de ambulancezorg is, zoals we het nu kennen. Tot en met de Eerste Wereldoorlog waren ambulances voornamelijk privileges van legereenheden. Na de Grote Oorlog veranderde dit. Pas na de Tweede Wereldoorlog kwamen er grotere ambulancediensten die beter georganiseerd waren. Toch bemoeide de overheid zich niet met de vakkundigheid van mensen op de ambulance. Toen er in 1962 een groot treinongeluk plaatsvond bij Harmelen, waarbij er veel misging, veranderde dat rigoureus. De politiek ging zich bemoeien met de kwaliteit van de ambulances en hun personeel. In 1971 kwam de Wet Ambulancevervoer. Er werd vastgelegd wat het ambulancepersoneel moest weten, wat voor apparatuur in de ambulances aanwezig moet zijn en dat ze binnen 15 minuten ter plaatse moeten zijn. Omdat de ambulancezorg steeds professioneler is geworden, is het steeds minder vaak nodig een slachtoffer te verplaatsen. Dat kunnen we overlaten aan de professionals. Rautekgreep Vanaf de 22ste druk (1989) wordt er in Het Oranje Kruis boekje alleen nog maar gesproken over de Rautekgreep en ondersteunend verplaatsen. In de 23ste druk (1997) wordt nog wel één keer gesproken over het maken van een ‘stoeltje’ door elkaars polsen vast te houden. Wel zijn er in de jaren daarna nog losse uitgaven geweest, waaronder ‘De geoefende EHBO’er’ met vervolglesstof waarin de andere vervoersmethodes werden genoemd. In principe verplaats je bij ernstig letsel iemand dus alleen in geval van gevaar. Gevaar kan ook de hete zon of een te koude plek zijn. Maar ook als iemand in de auto een hartstilstand heeft gehad en je deze uit de auto moet halen om te reanimeren. In die gevallen is de Rautekgreep erg handig. Het was de Oostenrijkse Jiu-Jitsu leraar Franz Rautek die de Rautekgreep, oftewel de noodvervoersgreep, halverwege de vorige eeuw bedacht. In de 19e druk van het Oranje Kruis boekje (1969) zien we voor het eerst de Rautekgreep, al wordt hij zo nog niet genoemd. Dat gebeurt pas vanaf de 20ste druk (1976). Deze greep is niet meer weg te denken uit de EHBO-cursussen. We gebruiken de Rautekgreep bij het verplaatsen van een slachtoffer dat niet lopen of hinkelen kan. Wanneer de Rautekgreep niet mogelijk is, mag je op een andere manier het slachtoffer weg te slepen. Ondersteunend verplaatsen Eén methode is redelijk constant gebleven tijdens het bestaan van Het Oranje Kruis, namelijk het zogenaamde ‘ondersteunend verplaatsen’. Vanaf de eerste richtlijn (1913) tot en met de vorige richtlijnen (2011) was dit praktisch hetzelfde. Bij de laatste richtlijnen (2016) is deze voor het eerst enigszins gewijzigd. In plaats van je arm om iemand heen te doen, laat je nu het slachtoffer zelf hinkelen. Je loopt mee aan de gewonde zijde van het slachtoffer en laat het slachtoffer op je schouder steunen. Hoe je iemand verplaatst, leer je uiteindelijk het beste in de praktijk. Volg een EHBO-cursus, want een goede voorbereiding is het halve werk.