Nieuws

De stad had ik al een tijd achter me gelaten en ik reed over een dijk. Een bekend Hollands tafereel trok langs de autoruiten voorbij; water aan de ene zijde en uitgestrekte grasweilanden aan de andere. De radio speelde een rustig deuntje en ik dacht aan de dagdienst op de ambulance die net als de stad achter me gebleven was.

Rietstengels raasde langs de autoruit. Na een flauwe bocht zag ik plots een scooter liggen aan de waterkant. Ik minderde vaart en keek naar de rode Vespa op de grond. Een vreemd object op een weg die verder verlaten was.

Stiekem hoopte ik een visser te zien voor wie het een gewoonte was zijn voertuig zo roekeloos neer te leggen maar langs het water was geen groene paraplu of opstekende hengel te bekennen. Vlak na de scooter draaide de weg opnieuw. Stapvoets reed ik langs en ik keek de bocht door. Er lag een man langs de weg.

Ik zuchtte en zette de alarmlichten van mijn oude auto aan. ‘Meneer,’ riep ik naar de man terwijl ik op hem toeliep. De man sprak geen woord na mijn aanspreken maar begroette mij slechts met een snurkend geluid. ‘Meneer’, ik probeerde het nog eens terwijl ik dichterbij kwam. Het nare gevoel bekroop mij dat de man niet spontaan zijn ogen zou openen. Zijn gezicht zat onder het bloed dat zich inmiddels ook over het asfalt verspreidde.

Ik voelde in mijn zakken en haalde mijn telefoon tevoorschijn. Ik drukte op een knop aan de zijkant maar het scherm bleef zwart. ‘Wat een ironie,’ dat ik bij mezelf. De hele dagdienst hebben we niet meer dan een paar pleisters geplakt en nu sta ik eindelijk bij een echte patiënt en ben ik totaal onvoorbereid.

Ik stopte het nu-nutteloos geworden apparaat weer in mijn zak en knielde bij het hoofd van de man. Ik lichtte zijn onderkaak wat op met mijn wijsvingers en het snurken nam direct af. De man ademde nu rustig door. Ik keek naar zijn gezicht. Een flinke Jaap boven zijn rechter wenkbrauw was te herleiden als de bron van het bloed dat inmiddels ook al aan mijn handen kleefde.

Zo goed als ik kon inspecteerde ik de rest van het lichaam. Ik hoopte vurig dat hij ondertussen zijn ogen weer zou openen maar de man gaf geen sjoege. Nog steeds hield ik zijn onderkaak in een jaw thrust* die ik niet los kon laten zonder dat de man weer snurkend aan zijn zuurstof moest komen.

Ik keek in de verte naar het eerste huis een paar honderd meter verderop. Een lastige keuze drong zich aan me op. Moest ik deze man hier in een stabiele zijligging achter laten om in die boerderij op zoek te gaan naar een telefoon? Zijn nekwervels gaan bewegen om hulp op gang te laten komen? Hoe lang zouden we hier anders liggen met z’n tweeën? Had ik eigenlijk wel een keuze?

Ik haalde diep adem en hakte de knoop door. Ik besloot de man op zijn zijde te draaien. Net toen ik hier aan wilde beginnen zag ik in de verte een auto over de dijk aan komen rijden. Mijn hart maakte een klein sprongetje van geluk omdat ik er weldra niet meer alleen voor zou staan. Met mijn ogen bleef ik de auto volgen tot hij vlak bij de scooter tot stilstand kwam. Een dame stapte uit en vroeg of ze mij helpen kon. ‘Wil je 112 bellen en de telefoon naast me neer leggen?,’ vroeg ik haar. Zonder tegenspraak deed ze wat ik haar vroeg.

Niet veel later waren twee ambulances onderweg naar de afgelegen dijk. De sirenes waren al in de verte te horen toen de man langzaam zijn ogen opende. Verbaasd keek hij naar de blauwe lucht boven hem. Ik verplaatste mijn hoofd in zijn blikveld. ‘U heeft een ongeluk gehad,’ begon ik.

De man kreunde wat, alsof de pijnsignalen van zijn gehavende lichaam opeens zijn hersenen hadden bereikt. Hij begon met zijn armen om zich heen te zwaaien. Hij greep mijn shirt vast en liet er twee grote bebloede handafdrukken op achter.

Niet veel later arriveerde de eerste ambulance. ‘Jij zou toch naar een barbecue gaan vanavond?’, vroeg een van mijn collega’s. ‘Waarom ben je dan hier op de grond gaan liggen?‘ Ik glimlachte als een boer met kiespijn. ‘Sterker nog‘, antwoorde ik, terwijl ik naar de vlekken op mijn shirt keek. ‘Ik ben onderweg naar een vegetarische barbecue, dus ik heb nog wat uit te leggen ook.’

Micha Smit is ambulance-chauffeur en deelt zijn ervaringen

*De jaw thrust wordt ook wel de Kaaklift genoemd, een alternatieve methode voor de kinlift met als doel de luchtweg vrij te maken. De jaw thrust wordt uitgevoerd door professionele hulpverleners.

Op 1 maart 2019 wordt de nieuwe veldnorm evenementenhulpverlening ondertekend. Deze norm is opgesteld door een projectgroep met steun van organisaties en instanties uit het veld. Wat heeft deze norm straks voor gevolgen voor de hulpverlening?

Volgens de officiële doelstelling zal ‘de Veldnorm Evenementenzorg beschrijven wat goede evenementenzorg is en hoe de kwaliteit en patiëntveiligheid geborgd kan worden. Daarnaast gaat hij helderheid verschaffen over de verschillende termen en definities die gebruikt worden in de evenementenzorg en normen stellen wat betreft competenties, zorgniveaus, inzet, registratie en evaluatie.’

Mede vanuit het ministerie van Volksgezondheid (VWS), de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en GHOR Nederland(zie kader), maar vooral vanuit het veld zelf is het idee ontstaan dit te doen. In Nederland is momenteel een wildgroei aan organisaties die evenementenhulpverlening leveren en er waren nog geen eenduidig gestelde eisen vanuit de regionale GHOR aan de invulling hiervan.

Eerstehulpverleners
Wat is goede evenementenzorg op het niveau van Eerste Hulp, wat is het profiel van een zorgverlener en aan welke eisen moet de inzet van eerstehulpverleners voldoen? Al deze vragen zijn uitgewerkt in de veldnorm. Daarnaast is vastgesteld aan welke minimale eisen een EHBO-vereniging of organisatie moet voldoen. Ook moeten EHBO’ers op een evenement minimaal met z’n tweeën werken en dient er altijd een AED aanwezig te zijn.

Herkenbaarheid
Een ander belangrijk punt dat in de veldnorm wordt omschreven, is de herkenbaarheid. ‘We zien nu nog EHBO-ers rondlopen in ambulancekleding, dit is niet wenselijk. Eind 2018 is de ambulancezorg overgegaan op nieuwe werkkleding waar auteursrechten op zitten. De hulpverlener moet goed herkenbaar zijn (kleding of veiligheidsvest) waarbij er een duidelijk onderscheid is tussen EHBO en de zorgprofessional. Ook de post moet als EHBO-post (of medische post) herkenbaar zijn’, aldus Pim de Ruijter, arts en een van de leden van de werkgroep. 

De evenementenzorgverlener moet dus herkenbaar zijn voor publiek, zorgvragers en zorgverleners van reguliere hulpdiensten. Bovendien moet de kleding duidelijkheid verschaffen over de functie en het niveau waarop de evenementenzorgverlener is ingezet, en mag het niet lijken op de uniformen van de ambulancezorg, MMT of GHOR.

Verslaglegging
Wat voor veel EHBO’ers als iets nieuws komt, is dat er vanaf 1 januari tijdens evenementen ook verslag moet worden uitgebracht over de EHBO-werkzaamheden. ‘Soms zijn er vanuit een zorgvrager of diens familie vragen/klachten over de behandeling op een evenement. Dit kan zijn als er bijvoorbeeld sprake is van letsel als gevolg van een (onjuiste) behandeling of als de zorgvrager slachtoffer is van een misdrijf/mishandeling. Wanneer gegevens niet genoteerd of terug te vinden zijn, is het lastig deze informatie te verstrekken. Bij calamiteiten of fouten in de evenementenzorg moet informatie over de behandeling terug te vinden zijn, ook om herhaling zo mogelijk te voorkomen. De nieuwe privacywetgeving (AVG) stelt strenge eisen aan registratie en opslag van persoons- en gezondheidsgegevens. De evenementenzorgorganisaties (EZO’s, red.) dienen zich aan deze eisen te houden’, aldus De Ruijter.

Aanvullende handelingen
Op evenementen worden tegenwoordig vaak zogenaamde EHBO-plussers, ALS-ondersteuners of hulpverleners onder andere benaming ingezet als EHBO’er, om zo het tekort aan gespecialiseerd medisch personeel op te vangen. Hierbij is een wildgroei ontstaan aan namen, maar ook aan taken. Zo mogen EHBO’ers bij sommige EZO’s zelfstandig zuurstof toedienen of allerlei vitale functies meten. In de veldnorm staat omschreven dat zulke metingen alleen door een EHBO’er mogen worden gedaan indien er een zorgprofessional (verpleegkundige, arts) beschikbaar is om de gemeten waarde te interpreteren en daarop een beleid in te stellen. Daarnaast beschrijft de veldnorm onder welke voorwaarden aanvullende handelingen door eerstehulpverleners mogen worden uitgevoerd.

Meer informatie over de veldnorm is te lezen op Evenementenz.org.

Karsten Talsma (14) heeft vier jaar geleden een vreselijk ongeluk gehad. Hij heeft dit gelukkig overleefd, en nu is hij niet meer te stoppen als het om de EHBO gaat. In EHBO.nl vertelt hij zijn eigen verhaal.

‘Het was vrijdagmiddag rond 17.00 uur. Ik kwam uit school en wilde de houtkachel aansteken omdat het koud was. Ik pakte een lucifer en stak de kachel aan. Wat ik niet wist, was dat er in de kachel een licht ontvlambare vloeistof lag. Toen ik deze aanstak ontstond er een steekvlam die op mij sloeg. Ik schrok me dood! De adrenaline gierde door mijn lichaam en ik probeerde de brand uit te slaan en af te vegen. Ik besefte me dat ik gewond was en ben onder de douche gaan staan. Toen ik in spiegel keek, zag ik dat mijn huid en haren verbrand waren. Het zag er rood uit en het deed pijn. Omdat ik alleen thuis was, ben ik naar de buurvrouw gegaan, Zij heeft 1-1-2 gebeld. Op het moment dat ik richting de ambulance ging, kwam mijn moeder eraan. Zij is meteen ingestapt en mee geweest naar het ziekenhuis.’

Ziekenhuis
‘In het ziekenhuis bleek dat ik tweedegraads en een klein beetje derdegraads verbrand was. Ik had echt heel veel blaren in mijn gezicht en die gingen tot over mijn ogen. Het zag er niet heel fris uit, eigenlijk best wel heftig. Tegelijkertijd moest ik mij ergens op focussen. Dus volgde ik nauwkeurig wat de verpleegkundigen en artsen deden en stelde ik veel vragen. Wat doet dit apparaat? Wat staat er op de monitor? Wat is dit voor een verband? Ik vond het allemaal machtig interessant. Zelfs zo interessant, dat ik na mijn vwo-opleiding ambulanceverpleegkundige of arts wil worden.’ 

Te jong
‘Sinds mijn ongeval ben ik mij gaan verdiepen in de EHBO. In het ziekenhuis had ik dus al wat dingetjes geleerd. Vervolgens heb ik bij de scouting een cursus Jeugd EHBO gevolgd en daarna heb ik mijn EHBO-certificaat gehaald. Het enige nadeel is dat ik nu 14 jaar ben en je 16 moet zijn om eerstehulpverlener te worden. Ik heb dan ook alleen het EHBO-certificaat ontvangen, het pasje krijg ik later. Maar dit houdt mij niet tegen om Eerste Hulp te verlenen als dat nodig is. Het geeft mij een goed gevoel als ik iemand kan helpen.’

‘Zo sneed een jongen zich vorig jaar tijdens een scoutingkamp in zijn vingers. Het bloedde hevig, en toen ik zijn vinger bekeek zag ik dat de wond tot op het bot openlag. Snel heb ik een drukverband aangelegd en geregeld dat hij naar de spoedeisende hulp werd gebracht. In het ziekenhuis bleek dat hij zijn pezen had doorgesneden. Als je dat dan achteraf hoort, besef je je wel dat het maar goed is dat je weet wat je moet doen in zo’n situatie.’

Weten en kunnen
‘Iedereen vindt het interessant om te kijken bij een ongeval. Ik vind dat je niet alleen moet kijken, maar dat het ook handig is als je weet wat je moet doen in een noodsituatie. Want anders denk je alleen maar: ‘’Oh nee! En nu?’’ Ik vind dat iedereen basiskennis moeten hebben van EHBO, zodat je in ieder geval weet wat je moet als het misgaat. Het zou goed zijn als wij dat iets meer zouden stimuleren.’

Op straat en in gebouwen zijn tegenwoordig steeds vaker AED’s te vinden. Dit is natuurlijk erg positief want met een AED in de buurt is de kans dat iemand een hartaanval overleeft groter. Na een inzet met een AED moeten de elektroden en meestal ook de batterij vervangen worden. Het was vaak onduidelijk wie er voor deze kosten opdraait, is dat het slachtoffer of is dat de eigenaar van de AED? Vanaf 1 januari 2018 is er een nieuwe regeling in werking getreden. In dit blog vertellen wij u daar meer over.

Kosten inzet AED per 1 januari makkelijker vergoed
Oude situatie
In de oude situatie kan de eigenaar van de AED aankloppen bij de zorgverzekeraar van het slachtoffer. Afhankelijk van de polisvoorwaarden zou de zorgverzekeraar de kosten van de inzet vergoeden. In de praktijk gebeurde het weinig dat de AED eigenaar contact zocht met het slachtoffer. In de praktijk liep de AED eigenaar dus zelf voor de kosten opdraait.

Nieuwe situatie
Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft geld ter beschikking gesteld om de kosten van een AED-inzet te kunnen vergoeden. Door deze regeling wordt de drempel om een AED aan te schaffen nog lager. Vanaf 1 januari 2018 kan de AED eigenaar de kosten verhalen op de Regionale Ambulancevoorziening (RAV) die aanwezig is bij de reanimatie. De RAV kan vervolgens de kosten verhalen op de zorgverzekering. Deze verandering maakt het voor AED eigenaren stukken makkelijker. De eigenaar weet nu bij wie hij aan moet kloppen om de vergoeding te ontvangen. Uiteraard zijn er wel een aantal voorwaarden verbonden aan het declareren van de kosten:

• De regelgeving gaat in op 1 januari 2018.
• De mogelijkheid tot declareren staat open voor elke niet WMG-zorgaanbieder.
• Declaratie kan plaatsvinden bij de RAV in de regio waar de AED-inzet heeft plaatsgevonden.
• Voorwaarden voor vergoeding zijn:
  • Het verbruik is gekoppeld aan een daadwerkelijke inzet van de AED ten behoeve van een reanimatie.
  • Het verbruik betreft pads en/of het uitlezen van de AED.
  • Batterijen worden alleen vergoed indien verbruik daadwerkelijk gekoppeld is aan de betreffende reanimatie (zoals wanneer de batterij iedere keer na de inzet van de AED vervangen moet worden).
• Niet in aanmerking voor vergoeding komen:
  • Verbruiksartikelen die over datum zijn.
  • Periodieke vervanging van verbruiksartikelen.
  • Overige reguliere, eventueel terugkerende, kosten.

Het is vandaag de Dag van het Handen Wassen. Iets waar we in Nederland niet echt bij stilstaan, omdat handen wassen voor ons heel normaal is. En wat we dan ook allemaal van jongs af aan leren om regelmatig te doen. Maar dat is helaas niet overal zo vanzelfsprekend.

9 oktober 2018

Meer dan een derde (34 %) van de Nederlanders weet niet waar de dichtstbijzijnde AED (reanimatieapparaat) in hun directe omgeving hangt. En als ze het wel weten, is het nog maar de vraag of die AED bereikbaar is en niet achter een gesloten (kantoor)deur of winkelpand hangt, meldt de Hartstichting.

26 september 2018

Uit brandrisicoprofielen blijkt dat jonge ouders een grotere kans op een woningbrand hebben dan gemiddeld. Tegelijkertijd lijkt deze groep zich minder bewust van dit risico.

’De reden van dit verhoogde risico kunnen we verklaren’’, zegt René Hagen – voorzitter van de Nationale Brandpreventieweken en lector brandpreventie aan de Brandweeracademie. ‘’Jonge ouders gebruiken bijvoorbeeld vaker elektrische apparaten met een hoog brandrisico, zoals een wasdroger. Daarnaast is er in een druk gezin vaak minder tijd om na te denken over de risico´s op brand.’’ Vanaf 1 oktober staan de landelijke Brandpreventieweken dan ook in het teken van het jonge gezin. René Hagen: ‘’De brandweer gaat door het hele land daadwerkelijk op kraambezoek om met ouders samen te werken aan de veiligheid van hun gezin.”

Dat jonge ouders minder bewust zijn van hun verhoogd risico op het meemaken van een woningbrand wordt bevestigd door de jaarlijkse steekproef van de Nationale Brandpreventieweken. René Hagen: ‘’40% van de jonge ouders maakt bijvoorbeeld het filter van de wasdroger niet na iedere droogbeurt schoon. Dit terwijl dit een – simpel te voorkomen – top 3 veroorzaker is van woningbrand. Daarnaast is het verontrustend dat 50% van de jonge ouders vooraf niet bespreekt wie bij brand welke kinderen in veiligheid brengt. Je durft er écht niet over na te denken wat er zal gebeuren als je tijdens een brand samen buiten staat en je kind blijkt nog binnen te zijn. Hier gaan we met alle partners van de Nationale Brandpreventieweken duidelijk en nuttig advies over geven.”

De Nationale Brandpreventieweken vinden jaarlijks plaats gedurende de maand oktober. De 25 brandweer veiligheidsregio’s, Brandweer Nederland en de Nederlandse Brandwonden Stichting werken met allerhande partners samen om het aantal slachtoffers van woningbranden in Nederland tot een minimum te beperken.

In vele organisaties is men zich er niet van bewust, dat men verplicht is om ontruimingsoefeningen te houden!

Wij van VMTA hebben een groot respect voor de Brandweer, die toch bij iedere melding weer paraat moeten staan. Vorige week was in het nieuws te lezen, dat in slechts één van de veiligheidsregio’s van de Brandweer de afgesproken opkomsttijd behaald wordt. Bij organisaties moet men zich daarom realiseren, hoe belangrijk het is om goed voorbereid te zijn. Ontruimingsoefeningen kunnen hierbij helpen om levens te redden.

Maar zijn ontruimingsoefeningen verplicht?

Een verplichte ontruimingsoefening staat niet letterlijk in de Arbowet. In de Arbowet staat wel dat BHV’ers zodanig geoefend moeten zijn dat zij de taken kunnen uitoefenen en 1 ervan is ontruimen. 

Echter…! Er bestaat WEL vanuit uit het Bouwbesluit 2012 een duidelijke verplichting. Als er een ontruimingsplan voor een locatie wordt vereist, wordt er ook geëist dat er geoefend wordt. En een ontruimingsplan is vereist als er sprake is van een verplichte Brandmeldinstallatie (BMI).

Dus: Verplichting Brandmeldinstallatie ► Ontruimingsplan vereist ► Verplichting Ontruimingsoefening

Het belangrijkste is en blijft echter dat door regelmatig een ontruimingsoefening te houden, mensen bekend zijn met het ontruimen van een gebouw of locatie. Hierdoor wordt paniek bij calamiteiten voorkomen en blijft de veiligheid gewaarborgd.

Wij kunnen u zowel bij ontruimingsoefeningen als bij ontruimingsplannen van dienst zijn!

Neemt gerust contact met ons op wat VMTA voor u kan betekenen.